Na nekoliko načina film “Odvedi me na neko lijepo mjesto” je običan nezavisan umjetnički film. Ima mnogo dugih slika tužnih ljudi, svjetla grada i lijepe prirode. Ali takođe mislim da film kaže nešto pravo o relaciji između bosanskih ljudi koji još žive u Bosni i bosanskih ljudi koji žive u stranim zemljama. Na primjer, film pita da li Alma može da uopšte razumije Bosnu ili njeno putovanje samo je odmor za nju. Isto tako, Emir joj kaže da Denis je vidi samo kao “hodajući pasoš”. Onda, mogu li ove dvije grupe Bosanaca da se razumiju? Možda samo kroz seks…

Bilo mi je vrlo interesantno da film “Dnevnik Diane Budisavljević” je pola igrani i pola dokumentarni film. Takođe mislim da je jako pametno da jedan momenat u kojem Diana se pita da li ona može zaustaviti akciju ili biti zadovoljna s manje, odmah pokaže režija odraslo dijete koga (podrazumijeva se) ona je spasila. Još jedna jukstapozicija koja mi se svidjela bilo je korištenje njemačkog jezika. Diana, koja je Austrijanka, govori njemački ne samo s pravim njemačkim vojnicima, nego i s članovima ustaša (barem ih pozdravi sa “bitte?”). Za mene ovo je bila deklaracija da iako ona je etnički Njemica, nema veze. Zbog njihovih akcija članovi ustaša su zapravo kolaboracionisti.   

Film “Nije ti život pjesma Havaja” je lično dokumentarni rad o životu  režiserke koja se zove Dana Budisavljević. Baš mi je interesantno kako na fimu nema odvojenih intervjua. Umjesto toga, Budisavljević je organizirala neke večere sa svojom porodicom i snimala ih je. Sviđa mi se ovaj netradicionalni stil i ima smisla da je ona režiserka i filmova “Dnevnik Diane Budisavljević” i “Sve 5!”. Njen rad uvijek koristi i obične elemente dokumentarnog filma i lične perspektive (i režiserke i predmeta). Stvarno je inovativna i jedinstvena! 

Žao mi je što ja sam preozbiljna žena, ali zapravo ne sviđa mi se film “Kad porastem biću kengur”. Baš me nervira kako svi momci nemaju posao, grubi su i ne brinu o drugima, ali oni su simpatični, humanizovani likovi – ili čak heroji! Međutim, žene rade kao konobarica, modelica i novinarka, ali čini mi se da njihove profesije samo su vicevi za muškarce. Oni uvijek ponašaju se kao da žene nisu radnice, nego zabava, seksualni objekti ili (što je meni najgore) neka nerazumljiva i mistična snaga, kroz koju oni će doživjeti neku radikalnu transformaciju svojih života. Kakva glupost!

Claudia Lonkin, učenica

saradnica

Claudia je doktorandica na Univerzitetu New York. Studira kulturnu historiju – specifično popularnu muziku i odnos između Istočne Evrope i Latinske Amerike tokom Hladnog rata. Obično zanimaju je diskografske kuće Jugoslavije, zato uči BHS da radi u arhivama Jugotona i sl.